UNUTMA!

 

Anlatmak dahi imtina ettiğim, bir o kadar da yorulduğum zamanlardan pek dahi içindeyim... 

Hepimizin bazen kendimizle dahi konuşmak istemeyeceğimiz, aklımıza getirmek istemediğimiz, çok acıtıcı ve incitici şeyler yaşıyoruz. Böyle zamanlarda; hep unutmak, hiç hatırlamak istemiyoruz. En acısı da her defasında aynı yerden alıyorsun yarayı, her defasında aynı yerden daha fazla kanıyorsun... 

Ve bunu sen yapıyorsun kendine, hatta senden başka birine...

Biz ihanet ediyoruz her defasında kendimize, biz hançerliyoruz sırtımızdan kendimizi...

Duvar örmek, duvarları yıkmak.. Hangisi çare olur hepimiz yaşayarak öğreniyoruz elbette...

Ve yine öğreniyoruz, her insan bambaşka, her insan bir diğerinden farklı...

Akışta kalmalı, olduğun kalıptan çıkmamalı... 

Sen olduğun gibi kaldığın sürece, hayat senin yolunu senin gibilerle elbet buluşturacak...

Yeter ki sen hayattan güzellik iste ve her ne yaşarsan yaşa; güzel olanı, iyi olanı yapmaktan vazgeçme...

Üzülmek, ağlamak, acımak... Gülmek, eğlenmek kadar hayatının bir parçası olduğunu kabul ederek yaşa..

Geleni karşıla ve gideni uğurla...

Ya da vakti geldiğinde Hoşçakal demeyi öğren..

Sen önemlisin, sen varsa alem var, cihan var.. Sen varsan şu dünyanın anlamı var..

Bunu sakın unutma! Her daim kendinin farkında ol ve önce kendini hatırla..